Steeds vaker spreek ik jongeren met angstklachten. Schoorvoetend vertellen ze hoe het hun dagelijkse leven beïnvloedt. Ik herken hun verhaal. Acht jaar geleden kreeg ik, uit het niets, last van angst- en paniekaanvallen. Meestal ’s nachts.
Meditatie, acupunctuur, gesprekken met een psycholoog, slaapmedicatie, ik probeerde van alles maar het veranderde weinig. Ondertussen groeide mijn weerstand tegen de angst. Een meditatiebegeleider adviseerde mij om een zelfcompassietraining te volgen.
In deze training leerde ik om mezelf tijdens die nachten de liefde en ondersteuning te geven die ik ook een dierbare zou geven: ik erkende dat de situatie pittig was en stelde mezelf de vraag "wat heb ik nu nodig?" Gaandeweg stopte ik met mijn verzet tegen de angst en de verwijten naar mezelf (“hoe kan het nou dat je als psycholoog niet in staat bent om jezelf te helpen?”).
Steeds weer probeerde ik dus bewust te kiezen voor liefde in plaats van angst. Soms lukte dat en soms niet. Dan werd ik er moedeloos van. Maar door het consequent te blijven doen en niet op te geven, veranderde er iets. Door te kiezen voor liefde werd de donkere nacht lichter. Angst is eigenlijk niets anders dan de afwezigheid van liefde.
"Angst is niets anders dan de afwezigheid van liefde"
Heel af en toe komen deze nachtelijke aanvallen nog terug. Meestal als ik het te druk heb. Dan schrik ik zwetend wakker en voel ik mijn hartslag in mijn keel. En hoe vervelend ook, de angst is in de afgelopen jaren een enorme leermeester geweest.
Het nodigde mij uit milder te worden. Ik ontdekte dat kwetsbaarheid bij mens-zijn hoort. Het is geen zwakte maar juist een authentieke verbinding met mezelf en met anderen. Ik werd ook bewuster van de keuzemogelijkheid. Want hoeveel situaties kom je dagelijks tegen waarin je de keuze hebt tussen liefde en angst?
Laat ik mij bang maken door wat ik op tv zie of kies ik voor vertrouwen? Laat ik die spannende presentatie schieten omdat ik bang ben dat ik het niet goed doe, of kies ik voor de groeimogelijkheid? Veroordeel ik die ander om wat hij zegt of kan ik met aandacht en compassie naar zijn perspectief luisteren?
Dus hierbij een hart onder de riem voor iedereen die met angsten kampt: Je bent niet de enige en er is niets mis met je. Het is niet jouw schuld. Je wordt uitgenodigd om meer (zelf)liefde in jouw leven te brengen en een authentiekere versie van jezelf te worden. Gun jezelf de tijd en ruimte hiervoor. Vraag hulp als je daar behoefte aan hebt. Door op individueel niveau angst te transformeren, verandert er ook iets in het collectief. Je maakt de wereld een beetje liefdevoller. Dus houd vol en houd (jezelf) vast.